Dzisiaj śmigamy, czyli misja rower!

Czołgiem! Dzisiaj post nietypowy, bo nie wchodzę w żadną kategorię na moim blogu, co rzadko robię, ale czasami chciałabym Wam opowiedzieć o historii, która nigdzie nie pasuje, głównie o moich wycieczkach, małych lub dużych tripach, czy tam jakiejś paplaninie. Ostatni taki post był w 2019, więc warto czasami wyjść z kanonu. Także ten post, jak i inne podobne znajdziecie w kategorii ŚMIESZKAWE HISTORIE po prawej stronie na pasku.

Zawsze chciałam zrobić sobie taką wycieczkę, jakie robi często Autorka bloga ,,Karkonosze moja miłość"  -> serdecznie polecam. Niestety jestem z Gdańska i do podobnych szlaków mam daleko, ale jak widać się starałam i pobyłam troszkę w otoczeniu natury :).

Jest i mój plecak!

Jeśli obserwujecie mojego INSTAGRAMA, wiecie już, że jakiś miesiąc temu dokonałam zakupu rowerka, który bardzo ładnie mi po dziś dzień służy. Brykałam na nim, ale to właśnie o tej jednej wycieczce Wam opowiem.

Totalnie bez przygotowania, mając na sobie krótkie spodenki, okulary przeciwsłoneczne i koszulkę. W worku miałam jedynie wodę i telefon z włączoną aplikacją Endomondo. Wyruszyłam sama na odwiedzenie naszej nowej ścieżki rowerowej. Jeździłam na niej często, ale nigdy nie miałam okazji, żeby zobaczyć, jak jest na samym końcu. Tym razem się udało.

Na początku pokonałam most, bardzo ładny, kolorowy, na którym zostało zrobione zdjęcie z loga na tym blogu. Później musiałam przejechać przez ulicę i już miałam las.

Ktokolwiek widział tu
szachy lub warcaby?

Lasem za bardzo nie lubię jeździć, może jest faktycznie ciut chłodniej, ale drażnił mnie światłocień drzew i wszelkie latające cosie. No i te cosie chciały wpaść do mojej buzi, więc oddychałam przez zaciśniete zęby. Kiedyś chciałam przejść na wegetarianizm, ale właśnie połknęłam niechcący cosia (komar) i nie wyszło. Później, mimo że jechałam drogą rowerową, jak przypominam, trafiłam na rzędy chaszczy i wystających dużych kolczatych i kłujących mścicieli. Miałam do wyboru albo się zatrzymać, gdy z naprzeciwka coś jechało, albo wjechać w te kolce. Raz się zatrzymałam, a raz wjechałam, co mi nie wyszło na dobre, bo byłam cała podziobana.

Droga z niskiej perspektywy.

Później czas na zrobienie paru zdjęć i nawodnienie się przy stolikach do gry... w szachy? Naprawdę ktoś tu przyniósł kiedyś pionki i zaczął grać? Wyobraziłam sobie, że mam szachy w torbie. Poważnie? Upał grzał niemiłosiernie, ominęłam dziwne barierki i znowu przed siebie.

Minął mnie dziwny pan z odstającą anteną na głowie. Nie wiem, nie wypowiem się, może szukał fal, albo był fanem Teletubisi.

Po kolejnej przerwie na picie zastałam dwie rozwidlone drogi. Nie zauważyłam, że przy jednej był przekreślony rower. Zgadnijcie, na którą drogę wjechałam?

Było dużo pięknych
widoków, ale mnie się
nie chciało zatrzymywać.

Później, gdy się ogarnęłam, zostało przejechać pod autostradą i przed sobą zobaczyłam bardzo wysoką górę, na którą nigdy w życiu bym nie wjechała. A już na pewno nie z moją sprawnością fizyczną, nie licząc faktu, że 1/4 drogi za mną (chociaż nie wiedziałam ile do końca) i byłam spocona jak stary facet z butlą piwa w autobusie miejskim. Postanowiłam, że przejdę tę drogę z rowerem.

Później, gdy asfalt się zmienił dalej jechałam i zobaczyłam wiele osób na rolkach. Dziwne, bo dookoła nie było domów, więc musieli sporo już prześmigać na tych rolkach. Zazdroszczę kondycji. Fajnie, bo droga w dół. Zobaczyłam kościół miejscowości, do której jechałam i już wiedziałam, że jestem blisko. Okazało się jednak, że czeka mnie jeszcze jakieś 20 min jazdy.

W końcu się udało, porobiłam parę zdjęć, na chwilę się zatrzymałam i nawodniłam. Uświadomiłam sobie wtedy, jak bardzo jestem zmęczona, a droga do domu taka sama, albo nawet i gorsza, bo teraz tylko raz było pod górkę, a tak to z górki.  

Matko Tereso z Katapulty zmiłuj się i dodaj mi mocy.

Droga docelowa. Ktoś wie jaka miejscowość
ma 3 pszczoły na Herbie?

Niestety mocy nie dostałam i na początku szłam, pokonując górkę, później wsiadłam i jechałam, myśląc o tym ile mi jeszcze zostało drogi. Na pierwszym skrzyżowaniu zatrzymałam się i znowu nawodniłam. Na moim uchu usiadła pszczoła, zaczęłam ją gonić, ona mnie, potem ja ją, potem tak uderzyłam ręką w pszczołę, że rower spadł, bo zamiast w pszczołę uderzyłam w rower. On leżał, ręka boli, jedziemy dalej.

Była ta górka, którą przeszłam pieszo, strasznie stroma. Nawet zbyt stroma, by zjechać w dół. Także znowu zeszłam z roweru, gdybym jechała, pewnie bym się zatrzymała na głazach, które były w samym dole rowu. Znowu pod mostem i... pod górę, pod górę, picie, pod górę, picie, pod górę.

Znowu zobaczyłam te same dwie drogi i nie myślcie, że już teraz wjechałam w dobrą. Proszę o brawa.

Tyłek mi się tak spocił, czy się zsikałam? Zjadłabym coś. Szkoda, że jest taki upał. Trzeba było jechać nad jezioro. Zjadłabym loda, ale jestem na diecie.

Jakoś dojechałam, upał jak cholera, udało się. Dumna i szczęśliwa, wmawiam sobie, że jeszcze kiedyś to powtórzę. Pożyjemy, zobaczymy.

Jedno otarcie, boląca ręka, pokrzywy i lekkie poparzenie słoneczne, ale było warto.

Pozdrawiam Kolorowo

Beatrycze

Podobne wpisy:

• 30.08.2019r. -> ,,Kiedyś to było..." - czyli historie o namiotach.
• 5.07.2019r. -> Program ,,Mam Talent" z perspektywy widza.