Przyszła wiosna, przyszedł katar!

Czołgiem Ludzie! Dzisiaj będzie o czymś może znanym dla jakiejś części Was. Jeśli tak jest, podnoście łapki do góry w komentarzach! Na początku chciałabym podziękować za odzew w poprzednim wpisie. Dopiero zaczynam blogowanie i każdy komentarz jest na wagę złota. Oczywiście wszystkich Was odwiedzę! A już dzisiaj zapraszam na wpis pisany z perspektywy... alergika.

Od małego miałam problem z alergią. Mimo tego, że jako dzieciak Matczyna Jednostka próbowała ze mną jakoś z tym walczyć to i tak zasadniczo nic z tego nie wynikło. Jestem uczulona na wiosnę, po prostu. Chodzenie do lekarza i kłucie mnie igiełką w dziwnych miejscach (taka wersja akupunktury) nic nie pomogło i w zasadzie nie wiem w czym pomóc miało, ale dostawałam w zamian Kinder Niespodziankę. Jako dzieciak nie przeszkadzało mi to szczególnie, teraz już TROSZKĘ bardziej.

Zaczyna się wiosna, a w zasadzie wtedy się jeszcze nie zaczęła, a ja już w kolejce do apteki po jedyne słuszne tabletki na tą moją alergię. Wszystko wykupione, drogie jak diabli, a w pudełku tylko dziesięć tabletek. Zasadniczo staram się nimi nie faszerować bo i tak jestem gruba. Mówię sobie, że będę brała wiosną na godzinę przed jakimś wyjściem na świeże powietrze. No i się zaczęło...

31 marca zapomniałam, że to już wiosna, budzę się po nocce pracy już o godzinie dziewiątej, bo w mojej wielkiej wsi zabitej dechami, ktoś sobie wymyślił zjazd motocyklistów. Za oknem śliczna pogoda, ludzie w koszulkach dygają, no to co, myślę sobie wykąpię się i pójdę zobaczyć co tam się dzieje, może będzie ktoś ciekawy, może darmowa grochówka...

Wiecie perspektywa zlotu motocyklistów od strony osoby, która tymi maszynami się nie interesuje, ba, z roku na rok bardziej mnie wkurzają te zloty jest słaba.

Wykąpałam się, ubrałam, wyprostowałam włosy, wypiłam dwie szklanki soku, nałożyłam na siebie kolorową tapetę jak u Maryli w sylwestra. Żółta bluza, uśmiech na twarzy, zamykam drzwi i idę przed siebie (żartuje, zawsze muszę się cofnąć i sprawdzić, czy zamknęłam, chociaż zawsze jest zamknięte). Zasadniczo już po zejściu ze schodów ogarniam, że piździ jak na dworcu PKP. Czapka mi praktycznie spada, zapinam katanę, idę dalej. Kilka kroków i już czuje to wiosenne uczucie... łzawienie oczu. 

Moje zdjęcia są wyjątkowo słabe. To jest ze strony Dziennika Bałtyckiego :)

Wiatr dodatkowo to potęgował. Na ulicach masa ludzi, a mi łzy lecą jak z kranu. Idę przed siebie, nie chcę się wracać do domu. Szukam chusteczki po kieszeniach, mam tylko mentosa i jedną bardzo mocno zużytą chusteczkę, chyba z zeszłego sezonu czyściłam nią szprychy w rowerze. No cóż. Idę dalej, łzy kapią strumieniami, a ja staram się nie patrzeć na ludków na motocyklach, pomyślą sobie, że bardzo się wczułam w ten post i dlatego tak ryczę. Czy ja zamknęłam drzwi od domu? Coraz mocniej przecieram oczy, coraz bardziej mi łzawią, a makijaż zaczyna przypominać smar na powiece. Mówię sobie, zrobię parę zdjęć i wrócę. Z nosa zaczyna kapać jak z kranu a ja czuje się coraz gorzej. Dodatkowo raz na jakiś czas głośno kichnę, na szczęście te maszyny to zagłuszają. Starałam się, aby nikt mnie nie zauważył w takim stanie. Przeszłam kawałek, a miałam już dość. Maraton z glutami w nosie i czerwonymi oczami musiałam zakończyć i wrócić do domu. 

Przyszłam i zobaczyłam, że mój makijaż wyglądał jak przejście letniej burzy i Marilyn Manson w jednym. Od razu zaczęłam szukać opakowania i wzięłam lekarstwo. Po godzinie wyszłam z moim psem i definitywnie czułam się lepiej. Jednak piszę, że działa 24 godziny, a ja już pod koniec spaceru czułam, że alergia wraca.

Smerfy bały się Gargamela, a ja boje się pyłków. Niech jeszcze bez zakwitnie to się na nim powieszę. A czy Wy męczycie się z alergią? Może jesteście na coś uczuleni? Opowiedzcie Wasze historie w komentarzu! 

Pozdrawiam Kolorowo

Beatrycze